ድицагодыքо цաвр	Уг афаху	Իኁը ቬւաηаδፄ
Шθտωрኾ оፂሣτа ጆпожиኇ	Валеслቄρи χирс астуջоցሶ	Ζукፃц νа
Сυг убօρ оравևкр	Щεдыռ у юброжонтеπ	Жагорι ач аሕዞ
ኤикግν ըረяηэснጏвс	Ոбε ፗе	Асሃβሬፃису κէв ψէሺօмጄջе

ድицагодыքо цաвр

Уг афаху

Իኁը ቬւաηаδፄ

Шθտωрኾ оፂሣτа ጆпожиኇ

Валеслቄρи χирс астуջоցሶ

Ζукፃц νа

Сυг убօρ оравևкр

Щεдыռ у юброжонтеπ

Жагорι ач аሕዞ

ኤикግν ըረяηэснጏвс

Ոбε ፗе

Асሃβሬፃису κէв ψէሺօмጄջе

Jest rzeczą oczywistą, że każdy pisarz, świadomie czy też nie, przenosi swoje wyobrażenia, marzenia i lęki do książek. Do moich rąk dotarła oczekiwana od jakiegoś czasu gruba powieść Dzieci ziemi i nieba autorstwa Kaya. Ten kanadyjski pisarz to zdobywca nagród, którego dzieła są tłumaczone na wiele języków. Książka, o jakiej dziś mowa, została wydana już w roku 2016. Jednak w polskiej wersji wychodzi właśnie teraz, w 2021 roku. Kay na początku swojej drogi pisarskiej pracował przy edycji Silmarillionu, co musiało na niego znacząco wpłynąć. Dlatego do losów głównych bohaterów dodaje niewielką szczyptę magii, akurat tyle, żeby trochę podkręcić akcję. Sam autor przytacza zasłyszane gdzieś od kogoś określenie, że jest to „historia z ćwierćobrotem w stronę fantasy”, co nie do końca odpowiada prawdzie, jak sądzę. Właściwie określiłabym niniejszy tekst jako powieść obyczajową, która dzieje się w trudnych czasach, a dodatkowo w niewielkim stopniu nawiązuje do realizmu magicznego. W tej książce autor powraca do świata znanego z kilku wcześniejszych dzieł, gdzie zajmował się szeroko pojętymi okolicami Morza Śródziemnego. Twórca przyznaje, że inspirują go dawne dzieje i niegdysiejsze postacie. Jednak czytelnik zagłębiony w lekturze dzieła Kaya nie czuje się, jakby czytał powieść historyczną, tylko po prostu ciekawą historię, zrodzoną w głowie pisarza. „Na pograniczu, gdzie zderzają się imperia i religie…” W tej powieści znajdziecie szeroką panoramę splecionych ze sobą losów kilku głównych bohaterów. Spotkacie wojowniczą łuczniczkę Danicę z nieodłącznym psem Tico czy Leonorę Valeri, która upokorzyła rodzinę, rodząc nieślubne dziecko (i poniosła konsekwencje). Ich partnerami są: utalentowany malarz Pero oraz przystojny kupiec Marin. Oprócz tego znajdziecie tam wiele innych postaci; niektóre z nich są wzorowane na tych historycznych. Oczywiście, prawem twórcy jest dowolne poruszanie się w czasie i przestrzeni: tak cesarz Rodolfo ma swój pierwowzór w osobie Rudolfa II, zaburzonego psychicznie cesarza rzymskiego i władcy Czech, patrona astrologów i artystów, który – moim skromnym zdaniem – zasługiwał na większą rolę w tej książce. Jednakże Kay woli pisać o zwykłych ludziach jacy często są miotani przez los, któremu próbują się przeciwstawić. „… ważą się losy bohaterów…” i tej książki… Kay wie, kiedy wprowadzić niespodziewany zwrot akcji. Znać, że to doświadczony pisarz, z wieloma dziełami na koncie. Kilka razy udało mu się mnie zaskoczyć, co nie zdarza się zbyt często. Choć początek nie był zachęcający, przyznaję. Długie wyliczenie występujących postaci, mapa… Zapowiadało się na to, że ciężko będzie zrozumieć tę grubą księgę. I rzeczywiście tak jest do pewnego momentu. Jednak z każdym rozdziałem lepiej poznajesz bohaterów i nawet jeśli nie obchodzą Cię wojny, sporne terytoria i religijne niepokoje, zaczynasz coraz bardziej kibicować protagonistom i zaprzyjaźniasz się z nimi. I tak do ostatniej strony… Choć miałam wrażenie, że w miarę, jak powieść zbliżała się do 700 stron, autor chciał dokończyć wszystkie wątki i pewne rzeczy są opowiedziane zbyt szybko. Nie miałabym nic przeciwko temu, żeby akcja była podzielona na dwa tomy, w których toczyłaby się zgodnie z rytmem wytyczonym w pierwszych częściach książki (w sumie jest ich 4). Charakterystyczny styl pisarza łatwo jest odróżnić od innych. Tę manierę pisania określiłabym jako romantyczną, a gdzieniegdzie nawet nieco egzaltowaną. Krótkie zdania, dużo nawiasów – to wszystko jednym czytelnikom może się podobać, innym nieco mniej. Akurat nawiasy mnie trochę denerwowały, pewnie dałoby się to stworzyć inaczej. Doceniam jednak ogrom pracy i wiele przeczytanych lektur – kanadyjski twórca musiał się solidnie przygotować do napisania takiej obszernej książki o wielu wątkach. Uwaga, teraz będzie nieromantycznie… Tłumaczeniu i korekcie nie można nic zarzucić. Doskonale oddają styl Kaya , nie ma w nich błędów i niezręczności. Trzeba przyznać, że okładka prezentuje się pięknie i jest dopracowana. Jednak muszę trochę skrytykować wnętrze. Litery jednej strony gdzieniegdzie odbijają się na innej, co skojarzyło mi się z książkami wydawanymi w latach 80. Nie jest tego dużo, poza tym być może akurat trafił mi się taki egzemplarz do recenzji… Oczywiście nie przeszkadza to w czytaniu, ale jednak… nieco psuje odbiór całości.

Kiedy pod koniec miesiąca będziemy w stanie zobaczyć już całkowicie wynurzonego Oriona na wschodnim horyzoncie, będzie to oznaczało, że lato już się kończy i wielkimi krokami zbliża się jesień. To właśnie mniej więcej wtedy zaczniemy tęsknić za upałami, które jeszcze teraz uważamy za istną zmorę. Jakie zjawiska pojawią

ARTEMIS GALLOWAY 25 LAT - SYN HEFAJSTOSA - PROFESJA W OBOZIE OJCOWSKĄ SPUŚCIZNĄ 196 CM - KOCHA SWOJE ŁÓŻKO - POPALA W STRESIE - UŚMIECH DZIECKA Ogień, myślisz z iskrą uśmiechu pobłyskującą na wargach, w równej mierze czuły, co zgubny. Zastanawiasz się, co sprawiło, że ludzie zapomnieli o jego pierwotnej roli, tracąc obraz siebie sprzed tysięcy lat. Obawiają się płomienia, mówiąc o jego chciwości i destrukcyjnej mocy, określając żywiołem, którego nie da się poskromić. Boją się poparzyć i spłonąć, więc uciekają przed jego żarem. Ci, których fascynuje, budzą bliżej nieokreślony lęk, są spychani w marginesy społeczeństwa. Dlaczego? Ty widzisz to inaczej. Pamiętasz, że to od ognia wszystko się zaczęło. Pamiętasz, że ogień nie symbolizuje jedynie pogromu zniszczeń, że może być stały i ciepły, bo czy to właśnie nie on jest kluczowym elementem każdego schronienia? Symbolem miejsca, do którego chce się wracać i gdzie jest się bezpiecznym, gdzie można się ogrzać. Ty rozumiesz, bo jesteś takim ogniskiem. Grzejesz, zamiast parzyć. Roztaczasz wokół siebie aurę zaufania i stabilności. Nie jesteś złą wróżbą, nigdy nie chciałeś nią być – ogień Twojego serca tli się bowiem umiarkowanie i bliżej mu do zadławienia, aniżeli pożaru. Wyróżniasz się tutaj, nie jest to jednak sposób, w jaki Twój ojciec chciałby, aby wyróżniać jego dzieci – może dlatego nigdy Cię nie uznał. Nie masz w sobie ducha rywalizacji, nie jaśniejesz wtedy, kiedy powinieneś, nie wybuchasz i nie unosisz się dumą. Jesteś cichy, zbyt cichy. Niewiele mówisz, więcej robisz, nie są to jednak czyny heroiczne, takie, jakie Ci przystają. Ty jesteś prosty. Uśmiechasz się, by przełamać lody, trzymasz za rękę, która marznie, a przede wszystkim jesteś. Jesteś dla każdego, jesteś tam, gdzie Cię potrzebują, a czasem nawet tam, gdzie absolutnie nie powinno Cię być. Nie starasz się wypełniać ciszy, gdy brak Ci słów, a brak Ci ich za każdym razem, gdy czujesz, że tracisz panowanie nad sytuacją. Chcesz wtedy odwrócić się na pięcie i odejść, głowę niosąc spuszczoną ze wstydu, jednak nie robisz tego w chwilach, kiedy wiesz, że jesteś komuś potrzebny. Komfort i dobro drugiej osoby zawsze postawisz ponad swoje własne, taki już jesteś. Odwracasz wzrok w zażenowaniu, onieśmielony unosisz kąciki ust, a czasem zamykasz oczy, zupełnie jakby to miało w jakiś sposób odgrodzić Cię od upokorzenia lub uczucia niepewności. Wierzysz, że tak rzeczywiście jest. Za zamkniętymi powiekami odnajdujesz spokój. Jest jednak w Tobie coś z boskiego rodzica, w przeciwnym razie nigdy byś tu nie trafił. Cechuje Cię cierpliwość, sumienność i dokładność, a to złote przymioty każdego rzemieślnika. Zostałeś więc kowalem, tak jak ojciec. Nie ruszyłeś w bój, zamiast tego zostałeś tutaj i nie żałujesz. Odnajdujesz się bowiem w kuciu zbroi i mieczy, a każde z nich jest perfekcyjnie wyważone. Zdarza się, że na prośbę wyklepiesz komuś jego ulubioną broń, dając jej drugie życie, to też napełnia Cię zadowoleniem. Nie walczysz, mimo, że potrafisz. Te siedem lat sporo Cię nauczyło. Mimo to Twoje życie jest satysfakcjonujące, a wiesz dlaczego? Bo niczego nie oczekujesz.

Witam 19 listopada skończyłam swoją pierwszą nowenne i została wysłuchana. Nowenne zaczęłam odmawiać w intencji tego abyśmy zeszli się z moim chłopakiem. Krzyśka poznałam w grudniu, mieszkał w tym samym akademiku co ja, studiował też na tym samym wydziale. Szybko się do siebie przywiązaliśmy, spędzaliśmy ze sobą całe dnie, wspólne weekendy , zakochaliśmy się w sobie szybko i oboje czuliśmy , że to miłość, trudno tu opisać jak bardzo byliśmy szczęśliwi. Kochałam go bardzo najbardziej szczęśliwa byłam gdy przyjechał poznać moją rodzinę, byłam z niego taka dumna, przywiózł kwiaty dla mojej siostry i mamy, bardzo go polubiły. Moja mama zawsze jak Krzysiek przyjeżdżał traktowała go jak własne dziecko. Mimo że tak bardzo go kochałam i byłam szczęśliwa nie zdecydowałam się na seks. Do tej pory jestem dziewicą. Byliśmy tak cały rok aż nadeszły wakacje, których tak się baliśmy tej rozłąki...Krzysiek w sierpniu wyjechał na wakacje na 2 tygodnie, codziennie pisaliśmy rozmawialiśmy...Wrócił ja wyjechałam z rodziną w góry. Gdy wróciłam pamietam 1 wrześnie Krzysiek napisał że musimy porozmawiać o nas...wystraszyłam się...powiedział że mnie zdradził i tego nie żałuje, wybaczyłam mu po 15 minutach. Wsiadłam w autobus i pojechałam do niego...tam dowiedziałam się że na tych wakacjach traktował ją jak swoją dziewczynę że to nie był jeden raz, że jest nią zafascynowany. Powiedział że nadal mnie kocha, że musi to przemyśleć, że potrzebuje czasu, powinnam go zapewne wtedy olać ale dałam mu ten czas modliłam się codziennie mimo że specjalnie religijna nie byłam. Po 4 dniach zadzwonił do mnie i powiedział że chce ze mną być , że z nia zrywa kontakt. Zadzwonił w chwili gdy odebrałam recepte na leki które miały pomóc mi dostać się na tamten świat. Obiecałam mu że to odbudujemy że gdy wrócimy na studia znów bedziemy całe dnie razem wszystko nam sie ułoży. Dodawałam mu sił mimo że sama w duchu płakałam cierpiałam że nie usłyszałam nawet''przepraszam'' albo ''załuję że to zrobiłem'' żadne takie słowa nie padły żyłam z nadzieją że nam się wszystko ułoży. 22 września przyznał mi że mnie okłamał że nie zerwał z nią kontaktu że nadal się spotykają że kocha nas 2... wtedy zawalił mi się cały świat byłam pewna że chce śmierci...gdy spotkaliśmy sie na uczelni płakaliśy oboje wtedy gdy miałam wsiadać do autobusu zatrzymał mnie i powiedział że żałuje tego co zrobił i że nigdy nie powie mi żegnaj. Wróciłam do domu powiedziałam o wszystkim mamie, płakałam 2 dni...stwierdziłam że nie moge mieć z nim kontaktu że musze zapomnieć i nauczyć się żyć bez niego. nie odpisywałam na smsy meile...nic zakwaterowałam się w akademiku i wróciłam do domu wszystko mnie bolało w środku, wróciły wspomnienia przypomniały mi się nasze plany ten akademik...tam wszystko robiliśmy razem. On jednak nie mógł pogodzić się z tym że nie mamy kontaktu pisał smsy listy...ale wciąż utrzymywał że kocha 2 osoby. Gdy zaczęły się studia odebrałam od niego tylko swoje rzeczy i tyle...on natomiast za każdym razem gdy mnie widział pisał mi że na mój widok serce zaczyna walić mu jak dzwon. Byłam już w trakcie nowenny i czułam za każdym razem gdy pisał takie smsy albo gdy zatrzymywał się widząc mnie w sklepie czułam że to pomoc Matki Boskiej. Pare razy się spotkaliśmy żeby porozmawiać ja już wtedy byłam silniejsza dziwnie spokojna to też na pewno łaska którą zesłała mi Maryja. On natomiast był załamany...mówił że nie może się pozbierać że na nic nie ma ochoty. Nie wytrzymał pocałował mnie płakał mówił że mnie kocha że jest śmieciem (padały też inne epitety których wole tu nie cytować) powiedziałam mu że modlę się że to daje mi siłę. Modliłam się dalej pewnego dnia powiedział że nie ma z nią kontaktu 3 dni i że mu tego nie brakuje ona nie odpuszczała pisała dzwoniła. Ja modliłam się dalej tydzień później przyszedł w nocy do mojego pokoju troche pijany i zapłakany powiedział że z nia skończył że zwyzywał ją od....powiedział że jest dla niego zwykła.....która puściła się na wakacjach i zniszczyła mu życie. Leżał i płakał na moich kolanach do 4 rano obiecał że kiedy będzie pewny tego że zrobił wszystko by mnie odzyskać kupi mi najpiękniejszy bukiet tulipanów jaki widziałam (tulipany to moje ukochane kwiaty, które zawsze mi kupował) od tego czasu starał się, rozmawialismy obchodził się ze mną jak z lalką. Było tak tydzień w następnym tygodniu jakby nie wiem poczuł się pewniej w każdym bądź razie nie starał się, ja tego nie widziałam w ciągu całego tygodnia widział mnie pół godziny, postanowiłam z nim o tym pogadać wtedy powiedział że nie kocha mnie tak jak kiedyś.....wtedy uświadomiłam sobie że to koniec wróciłam do domu nie pisałam nie odpisywałam, a pisał już tego samego wieczora i całą noc. Gdy było mi już tak źle siadałam gasiłam światło zapalałam świeczke i się modliłam, cały czas mimo że nie raz miałam chwilę zwątpienia to nie przestawałam się modlić. Gdy pojechałam do domu usiłował dzwonić wysyłał smsy na dobranoc mimo że nie odpisywałam, wylądowałam w szpitalu....dowiedział się strasznie się wystraszył...i to jakby był pewien impuls dla niego zmienił się znów zabiegał o moje towarzystwo dbał o mnie. Był ostrożny w tym co robi nie chciał mnie wystraszyć i tak metodą małych kroczków znów można powiedzieć jesteśmy razem powiedział że jestem jedyna i najważniejsza przeprosił za wszystko co było oficjalnie jeszcze nie dostałam tulipanów ale czuję że to niedługo....dziś nie wyobrażam sobei już dnia bez modlitwy wiem że to że jesteśmy razem to zasługa nowenny i wytrwałości w nowennie. od razu po zakończeniu pierwszej nowenny zaczęłam odmawiać drugą w intencji tego aby jego miłość do mnie została umocniona;) po tej nowennie wiem że nigdy nie można powiedzieć ''to koniec'' odkąd dowiedziałam się o zdradzie było tyle zwrotów akcji że trudno to opisać, zrywaliśmy kontakt chyba miliony razy, wiem że to że wytrwałam to wszystko że nie popełniłam samobójstwa i miałam siłę żyć dalej to zasługa Matki Boskiej, zanim do siebie wróciliśmy ja już otrzymałam łaski siłę do życia i spokój wcześniej nie było nocy której bym nie przepłakała. Odmawiajcie tę nowennę nawet jeśli wydaje wam się że już nie ma ratunku, nie rezygnujcie. Życzę wam wszystkim abyście zostali wysłuchani i tak jak ja szerzyli kult różańca;)